„Dożywocie” to jedna z najlepszych koncepcji autora, najdowcipniejsza, a zarazem najpoważniejsza sztuka, a tak o niej napisał Tadeusz Boy-Żeleński :- „ Fredro trafia tu w samo sedno mechanizmu świata… sztuka ta, urodzona ze smutnej zadumy nad światem, jest zarazem wybuchem najprzedniejszego humoru, jest jedną z najweselszych, jakie napisał”. Wartka w intrydze, żywa w dialogach sztuka jest historią patologicznej miłości do pieniędzy, która prowadzi do upodlenia i kupczenia sobą oraz osobami bliskimi. Mimo, że prapremiera „Dożywocia” odbyła się w 1835, to sztuka nie straciła na aktualności, bo przecież natura ludzka nie zmieniła się, w czasach w których przyszło nam żyć, nieustanna pogoń za dobrami materialnymi jeszcze bardziej jest bezkompromisowa, a prymitywny, chciwy, dorobkiewicz Łatka ma z pewnością wielu krewnych wśród dzisiejszych nowobogackich prostaków. Scenografia i kostiumy utrzymane w klimacie epoki, z wydobyciem poprzez ubiór cech charakterologicznych, ponieważ twórczość Aleksandra Fredry należy do polskiej klasyki i przedstawienie winno nieść walory dydaktyczno-poznawcze dla młodych widzów. Scenografia, kostiumy Elżbieta Anna Sadkowski (Samek)