Przedstawienie eksperymentalne na podstawie opowiadania Franca Kafki o tym samym tytule. Pożywienie ma tutaj wymiar symbolu egzystencjalnego, poszukiwanie pożywienia to poszukiwanie sensu życia. Scenografia jest zbudowana dwubiegunowo, operuje dwoma zmiennymi światami. Pierwszy, rzeczywisty opartym na realizmie teatralnym, zasadzie rekwizytów, przestrzeni trójwymiarowej kształtowanej w sposób rzeźbiarski. Drugi to projekcje multimedialne 3D na ustawionych w przestrzeni transparentnych ekranach, ścianach wielometrowego sześcianu, w środku którego znajduje się scena.  Do budowania dramaturgii w takcie projekcji stosowane są elementy żonglerki skalą obrazu, efekty maksymalnych zbliżeń, obrazów nakładających się,  detale będące fragmentem rozgrywających się na scenie – klatce zdarzeń zostają powiększone do monstrualnych wymiarów. Poniżej opis projektu. Scenografia, kostiumy, projekcje Elżbieta Anna Sadkowski (Samek)

„I tak codziennie zadajemy sobie pytanie: – Czy bardziej jesteśmy ludzcy w umiarkowaniu, odosobnieniu, psychicznej alienacji, czy w okrutnej biologicznej konkretności rytmu dnia? – Gdzie szukać urzeczywistnienia naszego człowieczeństwa ? I czy go w ogóle szukać? – Bo przecież zawsze tylko jesteśmy istotami ograniczonymi, czasem i przestrzenią, w której dane było nam zaistnieć” Elżbieta Anna Sadkowski (Samek)

Schemat konstrukcji scenografii.

Duży, zabudowany ze wszystkich stron sześcian, ściany wykonane z materiału lekko porowatego, przyjemnego w dotyku, lekko przeźroczystego, co daje złudzenie organicznej przestrzeni nie w pełni zamkniętej. Wszystkie ściany w środku takie same, tak, że dopóki nie wprowadzi się elementów konkretnych do wnętrza, ściany są równo wartościowe. Znaczeniowo nie ma różnic pomiędzy ścianą, podłogą czy sufitem.

Po środku zostaje wprowadzony element konkretny, autentyczna klatka ze starannie dopracowanym detalem, w kolorycie kontrastowa,  widać na niej upływ czasu. Do klatki wchodzi „Głodomór” ubrany  w ubiór przeciętnego obywatela – urzędnika, rozbiera się, wiesza na wieszaku ( będącym drugim elementem konkretnym, oprócz klatki we wnętrzu) rzeczy. Zmiana wydarzeń, upływ czasu, narastanie nastroju, odbywa się przy użyciu możliwości projekcji na ścianach sześcianu, które służą jako ekrany. Obrazują one wydarzenia tworzące tło do monologu Głodomora, w chwili pojawienia się innych postaci w przestrzenni sześcianu na ścianach, na ekranach widoczne są wyolbrzymione ich cechy charakterystyczne, mimika, na podobieństwo mrówki oglądanej pod mikroskopem. Następuje zmiana przestrzeni, konkretny Głodomór znika z wnętrza za to pojawia się jego obraz na ścianach, rzeczywistość wchodzi do wnętrza, powoli zapełnia się  realiami ze świata przedtem widocznego na ekranie. Ściany sześcianu stają się wizualizacją klatki istniejącą w naszej podświadomości, powstałej przez ograniczenia moralne, zwyczajowe, biologiczne.

Budowa obrazów „człowieka”.

Głodomór w swojej anonimowości jest osobą bez określonego statusu społecznego, wiekowego, przynależności płycinowej, gdzieś z pogranicza gatunku. Postacie z rzeczywistości są zarysowane bardzo konkretnie, nie tylko zróżnicowane charakterologicznie, ale i zostają wyraźnie wydobyte cechy przynależności społecznej, wiekowe, płciowe. Taki schemat aranżacji przestrzeni teatralnej umożliwia operowanie tłumem, przy jednoczesnym wydobyciu skali jednostki.  Przestrzenią otwartą i przestrzenią zamkniętą na płaszczyźnie subiektywnych psychicznych odczuć każdej z postaci. Pozwala wniknąć w sferę życia przeciętnego człowieka, na poziomie odczuć fizycznych, emocjonalnych, duchowych, aż do zakamarków mrocznej jaźni.